ترکیه جنوب شرقی و شرقی

مکان باستان شناسي آنی، کارس

مکان میراث جهانی یونسکو 2016

آنی در 50 کیلومتری شرق کارس در مرز ارمنستان قرار دارد، جایی که رودخانه آرپاچای مرزي طبیعی میان دو کشور ایجاد می کند. رودخانه آرپاچای سهم زیادی در بهبود چشم انداز آناتولی شرقی دارد. آنی زمانی یک ابر شهر بود که با نام "شهر هزار و یک کلیسا" شناخته می شد. این شهر در قرن دهم میلادی پایتخت پادشاهی باگراتونی ارمنستان بود. آنی در مسیر تجاری قرار گرفته بود و تا قرن یازدهم تا حد شهری ‌دارای بارو با بیش از 100 هزار سکنه توسعه یافت. در قرن های بعد، آنی و منطقه های پیرامونی آن را امپراتوران بیزانس، ترک های عثمانی، گرجی ها و روس ها که مدعی نواحی آن بودند، تسخیر کردند و با یورش های پیوسته ساکنان آن را بیرون راندند. تا سال 1300 میلادی، آنی پیوسته رو به افول نهاد و تا سال 1700 کاملا متروکه شد. امروزه، اغلب کلیساها همچنان قامتی برافراشته دارند و خیابان ها، حمام ها، یک مسجد اولیه و بارو‌های بزرگ استحکامات، شکوهمند مانده اند. به لطف محل جغرافیایی آن، سکونت در آنی حدود 2500 سال پابرجا مانده است. این شهر که روزگاری یکی از مراکز فرهنگی، سیاسی و تجاری بر سر راه جاده ابریشم بود، معماری را نمايش می دهد که نمایشگر ترکيبی از گونه های مختلف سازه های ملی، مذهبی و نظامی است و نمایی از شهرنشینی قرون وسطایی را ترسیم می کند که دودمان های مسیحی و مسلمان طی قرن های پی‌در‌پی خلق نموده اند.

دژ دیاربکر و چشم انداز فرهنگي باغ های هوسال، دیاربکر

مکان میراث جهانی یونسکو 2015

دیاربکر شهری مهم در ترکیه شرقی و یکی از بزرگ ترین شهرهای ترکیه است. این شهر دژ‌سان و چشم انداز پیرامون آن از دوره هلنیستی، در خلال دوران رومیان، ساسانیان، بیزانس، اسلام و عثمانی و تا به امروز یک مرکز مهم چند‌فرهنگی مانده است. این شهر گنجینه ای است از تاریخ و فرهنگ: ویرانه های باستانی، معماری نفس گیر، غذاهای خوش طعم، ملیله کاری مشهور و نفیس طلا و نقره... استحکامات بسیار محفوظ مانده دیاربکر و باغ های هوسال، 700 هکتار زمین زیر‌کشت و حاصلخیز در کنار رود دجله، از آن شهری بی مانند ساخته است.

گوبکلی تپه، شانلی‌اورفا

مکان میراث جهانی یونسکو 2018

گوبکلی تپه شاید از شناخته شده ترین و مورد بحث ترین مکان های باستان شناسي دهه پیش است. در دهه 1990 کشف شد و کاوش ها از آن زمان همچنان ادامه دارد. گوبکلی تپه در حدود 20 کیلومتری شمال شرق شانلی‌اورفا قرار دارد. تندیس های غول پیکر انسان نما که به 11000-12000 سال پیش از میلاد بر می گردند، برای این دوران بشر شگفت آور است. پیش از گوبکلی تپه، تاریخ دوره نوسنگی حدود 9000 سال پیش از میلاد آغاز می شد؛ تنديس های غول پیکر و بسیاری از نقش برجسته های روی تنديس های این دوره حقیقتا منحصر به فرد هستند. نظر به نبود ابزارهای فلزی، ساخت تنديس ها صرفا با بهره بردن از ابزارهای سنگی، بسیار در‌خور توجه است. هیچ مورد مشابه دیگری از این دوره یافت نشده است. معلوم شد که گوبکلی‌تپه نوعی مکان مقدس بوده، متشکل از اتاق های گرد که هر یک تنديس های غول پیکر را در خود جای می داد. برابر نظر دانشمندان، این مکان ناحیه‌ی پرستشگاهی است که در آن آیین پرستش نیاکان انجام می شد و با مرگ و جهان مردگان مرتبط بوده است. در اینجا هیچ سفالینه یا نشانه ای از سکونت وجود ندارد؛ با این حال، پروژه بزرگی که در گوبکلی تپه انجام شد، به جامعه ای بسیار پیچیده و سازمان یافته در حومه آن اشاره دارد. شگفت آنکه مکان های مقدس گوبکلی تپه به دلیل عوامل طبیعی مدفون نشده اند، بلکه عمداً توسط کسانی که در اینجا زندگی می کرده اند دفن شده اند - دلیل این کار همچنان یک معما است. بررسی های اخیر در این ناحیه وجود مکان های مقدس/سازه های مشابه دیگر از این دوره را آشکار کرده است.

کوه نمروت، آدیامان

مکان میراث جهانی یونسکو 1987

نمروت داغ یا کوه نمرود در حدود 50 کیلومتری آدیامان قرار دارد. این کوه پرستشگاه-آرامگاه یادبود پادشاه آنتیوخوس یکم تئوس کوماژن (69 تا 34 پیش از میلاد) معروف ترین حاکم پادشاهی کوماژن است. آنتیوخوس، واپسین حکمران هلنیستی، این پرستشگاه- آرامگاه را برای خود ساخت و تمام قسمت های بالای اتاق خاک سپاری را با تنديس های غول پیکر تزئین کرد. مقیاس و پیچیدگی طراحی این پروژه در جهان باستان بی مانند بود. در راه بالا رفتن به قله، سه گروه مختلف (شرق ، شمال و غرب) به پیشوازتان می آیند. پشته‌ی شمالی هیچگاه به پایان نرسید؛ با این حال، تراس شرقی و غربی همگی به خوبی محفوظ مانده اند. تراس شرقی دربرگیرنده سرسرای ایزدان، سرسرای نیاکان و محراب است. گروه اصلی تندیس ها، پیکرهایی از پنج ایزد بود که معرف پانتئون، یک آئین مذهبی تازه تاسیس بودند. این پيکر‌ها با تنديس های یک شیر و عقاب ایستاده، در هر دو سوی پاسداری می شوند. شیر، پادشاه حیوانات، نماد قدرت زمینی و عقاب، پیک ایزدان، نماد قدرت آسمانی است. تراس غربی نیز تقریباً دقیقاً همان تنديس ها را دارد. در حالی که تاج و تخت ها در تراس شرقی دست نخورده تر هستند، سر مجسمه ها در تراس غربی در وضعیت بهتری قرار دارند.

مکان باستانی آرسلان تپه، مالاتیا

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2014

مکان باستانی آرسلان تپه در مرکز دشت حاصلخیز مالاتیا، حدود 12 کیلومتری فرات است. این مکان یک پشته (تپه) 4 هکتاری و با ارتفاع 30 متری است که بر دشت مسلط است. در نخستین مراحل تاریخ خود، در عصر مس حدود هزاره پنجم، این سکونتگاه پیوندهای نزدیکی با جهان میان‌رودان داشت، که ویژگی های فرهنگی مشترک بسیاری با آن دارد. اما در آغاز عصر مفرغ، در اوایل هزاره سوم پیش از میلاد، تغییرات مهمی در این مکان روی داد که پیشرفت نظام متمرکز از نوع میان‌رودانی را متوقف کرد و روابط خارجی آرسلان تپه را به سوی آناتولی شرقی و قفقاز سوق داد. دگرگونی شگرف دیگر در هزاره دوم پيش از میلاد، در خلال تمدن هیتی رخ داد، که اثر زیادی بر آن گذاشت. کاخ پادشاه کشف شده موزه‌ی فضای باز است و آثاری که در این مکان کاوش شده در موزه باستان شناسی مالاتیا نمایش داده می شود.

حران و شانلی اورفا، شانلی اورفا

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2000

حران در 50 کیلومتری جنوب شانلی‌اورفا، تقریبا در مرز سوریه قرار دارد. نخستین سکونتگاه های این مکان به هزاره هفتم بر‌می‌گردد. نخستین پیشینه تاریخی حران، سنگ نبشته های اِبْلا، مربوط به هزاره سوم پیش از میلاد است که در بایگانی کاخ شهر باستانی ابلا، در سوریه کنونی قرار دارد. این سنگ نبشته ها نشان می دهند كه یك پادشاه نخستین حران با زوگالوم، یك شاهزاده خانم ابلایی، ازدواج کرده و او سپس "ملكه حران" شد، نام وی در شماری از اسناد به میان آمده است. حران همواره اهمیت راهبردی داشت زیرا بر نقطه ی تلاقی جاده دمشق با بزرگراه نینوا- کارکمیش تسلط داشت و در نتیجه پادشاهان آشور اهمیت زیادی برای آن قائل بودند. این شهر در زمان آشوریان و تا دوران رومیان یک مرکز نیایش برای سین، ایزد ماه، بود. حران در کتاب مقدس بسیار یاد شده است؛ حران کتاب مقدس جایی است که ابرام (ابراهیم) و خانواده اش هنگام خروج از اور کلدیس در راه کنعان در آن ساکن شدند. در دوره رومیان حران را "کارِه" می خواندند. در زمان رومیان، این مکان صحنه شکست مصیبت بار فرماندار روم، مارکوس لیسینیوس کراسوس، توسط اشکانیان به سال 53 پیش از میلاد و دو نبرد دیگر بین امپراتور گالریوس و نارسس، پادشاه ایرانی بود. در اواخر قرن هشتم و نهم، حران مرکزی بود که ترجمه آثار نجوم، فلسفه، علوم طبیعی و پزشکی از یونانی به آسوری و از آنجا به عربی توسط آشوریان انجام می شد و دانش جهان باستان را به تمدن جنوب می رساند. بعدها، بغداد این نقش مهم را بر عهده گرفت. بسیاری از دانشمندان مهم علوم طبیعی، نجوم و پزشکی اهل حران بودند. امروزه خانه های کندو مانند محلی این منطقه که با آجرهای خشتی ساخته شده اند، مورد تحسین بیشتر بازدید‌کنندگان هستند.

کاخ اسحاق پاشا، آغری

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2000

کاخ اسحاق پاشا (به ترکی اسحاق پاشا سارای) نمونه ای برجسته از یک کاخ عثماني قرن هفدهم است. کاخ و مجتمع اداری در منطقه دوغوبایزید در استان آغری قرار دارند. ساخت آن توسط اسحاق پاشا، که قصد داشت نام خود را بر این کاخ بگذارد و از 1790 تا 1791 پاشای چلدیر شد، به انجام رسید. بنا به نوشته های روی در، قسمت حرمسرای کاخ را اسحاق پاشا در سال 1784 کامل کرد. این کاخ یکی از نمونه های انگشت شمار از کاخ های تاریخی برجای مانده در ترکیه است.

چشم انداز فرهنگي ماردین، ماردین

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2000

ماردین شهری شگفت آور در دشت میان‌رودان علیا در جنوب شرقی ترکیه، میان رودخانه های فرات و دجله است. در اواخر عصر مفرغ "ایزالا" خوانده می شد و از سال 1365 پیش از میلاد به بعد در زمان پادشاهی آشور و نو‌آشور، بخشی از آشور بود. خاستگاه این شهر اساسا قرون وسطایی است و بر دامنه های یک تپه سنگی جای دارد. این شهر یک موزه فضای باز قلمداد می شود؛ خانه های سنتی آن ، مسجد اولو (مسجد جامع) ، صومعه های سریانی، مساجد و مدارس متعدد تنها اندکی از بناهای متعدد مهمی هستند که این شهر را بی مانند می سازد.

سنگ قبرهای اخلاط، ارگ اورارتوی و عثمانی، بیتلیس

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2000

اخلاط در 50 کیلومتری بتلیس، بر کرانه دریاچه وان، بزرگترین دریاچه ترکیه، با دورنمایی چشم نواز قرار دارد. پیشینه این شهر به 900 سال پیش از میلاد، به دوره اورارتو‌ها بر می گردد، هر چند، سنگ مزار‌های معروف اینجا مربوط به قرن دوازدهم تا پانزدهم هستند. سنگ مزار‌ها به دوره سلجوقیان تعلق دارند و مهم‌ترین آنها در گورستان خرابه شهیر، گورستان تخت سلیمان، گورستان کرکلار، گورستان کاله، گورستان مرکز و گورستان میدانلیک قرار دارند.

کاروانسرای سلجوقی در مسیر دنیزلی به دوغوبایزید

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2000

هنگامی که ترکان سلجوقی به آناتولی رسیدند، با سرزمینی رو برو شدند که هیچ قدرت مرکزی برای پاسداری از مسیرهای تجاری نداشت. در میان نخستين کارهایی که انجام دادند، بازسازی شبکه جاده قدیمی رومیان، بازسازی پل ها و ساخت کاروانسراهایی در امتداد مسیرها برای خدمت رسانی و حفاظت از کاروان ها بود. بسته به جغرافیا، معمولا هر 20-25 کیلومتر یک کاروانسرا ساخته می شد. در بخش های کوهستانی، این فاصله به 8-10 کیلومتر کاهش می یافت- مسافتی که یک کاروان می توانست در طول یک روز بپیماید. این کاروان ها را سربازان سلجوقی پاسداری می کردند و شب هنگام، منزلگاه، خوراک و حفاظت در کاروانسرا فراهم می شد. در امتداد مسیر‌های اصلی تجارت همچنان کاروانسراهای بسياری وجود دارد که در شرایط عالی محفوظ مانده اند. در طول مسیر دنیزلی-دوغوبایزید حدود 40 کاروانسرا بود؛ 10 مورد از آنها شرایط بسیار خوبی دارند. این موارد عبارتند از سرای آک، سرای ارتوكوش، سرای سعد الدين، سرای اوبروک، سرای آغزیکارا، سرای سلطان، سرای اورسین، سرای سیكره، كاروانسرای ماما خاتون و سرای حاجی بکر.

سایت باستان شناسی زیوگما، غازی آنتپ

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2012

شهر باستانی زیوگما زمانی یک شهر مهم پادشاهی کوماژن بود. در حدود 50 کیلومتری شرق غازی آنتپ بر ساحل فرات جای گرفته است. نام آن برگرفته از پل قایق ها (زیوگما) است که در دوران باستان ساحل رودخانه ها را به هم پیوند می دادند و یکی از گذرگاه های اصلی رودخانه‌ای در این منطقه را ایجاد می کردند. اکنون بخش بزرگی از این مکان باستان شناسی به زیر آب سد بیرجیک رفته است. با این حال، چشمگير ترین یافته های آن، به ویژه موزاییک های باشکوه، در موزه موزاییک زیوگما در غازی آنتپ نمایش داده می شود. زیوگما را سلوكوس یکم نیكاتور، یکی از سرداران اسكندر مقدونی كه پس از مرگ او در سال 323 پیش از میلاد برای تسلط بر امپراتوری خود جنگید، با نام "سلوکیه" برپا کرد. در دوران باستان، نام "زیوگما" شهر‌های دوقلویی را بر کرانه های فرات در بر می گرفت. شهر غربی با نام بنیانگذار آن "سلوکیا"، حال آن که که شهر شرقی "آپامیا"، با نام آپاما همسر سلوکوس شناخته می شدند. کاوش های اخیر باستان شناسان ترک یک منطقه مسکونی دیگر با موزاییک را کشف نمود. موزه موزائیک زیوگما یکی از بزرگ ترین موزهای موزائیک در جهان است.

معدن سنگ و کارگاه تندیسگری یسمک، غازی آنتپ

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2012

یسمک یک موزه فضای باز و مکان باستان شناسي واقع در مرز سوريه است که در 200 کیلومتری شرق آدانا در راه غازی آنتپ قرار دارد. این مکان کارگاه سنگ تراشی هیتی ها بود و اشیای پیکرتراشی گرانبهایی را در خود جای داده است. بین هزاره دوم و قرن 8 پیش از میلاد، یسمک بزرگ ترین معدن سنگ و کارگاه تندیس سازی در خاور نزدیک بود. سپس، تا سال 1890 هنگامی که بخشی از ویرانه های یسمک توسط باستان شناس اتريشي از زیر خاک بیرون آمد، زمان برای آن متوقف شده بود. اکنون، این مکان موزه‌ی فضای باز است که نزدیک به 300 تندیس کشف شده دارد. بیشتر این ها بخش هایی از ابوالهول ها و شیر ها هستند.

مجتمع مسجد زین العابدین و کلیسای مور یاکوپ (یعقوب مقدس)، ماردین

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2014

مجتمع مسجد زین العابدین و کلیسای مور یاکوپ (یعقوب مقدس) در جنوب شرقی استان ماردین ترکیه در حدود 60 کیلومتری ماردین، در مرز سوریه قرار دارد.​ بر اساس یک کتيبه، مجتمع مسجد در سال 1159 میلادی، در زمان دودمان زنگیان ترک که به نیابت از سلجوقیان حکمرانی می کردند، ساخته شده است. این مجتمع از یک مسجد، یک مناره و زیارتگاه های زین العابدین و خواهرش زینب تشکیل شده است. کلیسای مور یاکوپ (کلیسای یعقوب مقدس در نصیبین) در 100 متری شرق مسجد زین العابدین جای دارد. کلیسای ارتودوکس سریانی وقف یعقوب مقدس اهل نصیبین است و آثار تمدن های گوناگون از قرن چهارم پیش از میلاد به بعد را نمایان می کند. مسجد و کلیسا گواهی بر برادری و مدارا در ترکیه در کنار یکدیگر ایستاده اند.

کلیسای آکدامار، وان

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2015

کلیسای صلیب مقدس یا کلیسای آکدامار(به ترکی آکدامار کلیسسی یا سورپ حاچ کلیسسی) در جزیره آکدامار، دومین جزیره بزرگ از چهار جزیره دریاچه وان، قرار دارد. یک کلیسای بزرگ حواری ارمنی قرون وسطایی است که به عنوان کلیسای کاخ مانند برای حاکمان پادشاهی واسپوراکان ساخته شد. سپس، به عنوان مقر خلیفه‌گری آقتامار، که یک کلیسای اسقفی مستقل از کلیسای حواری ارمنی بود و تقریباً هشت قرن پابرجا بود، انجام وظیفه کرد.

آرامگاه اسماعیل فقیرالله و سازوکار شکست نور وی، سییرت

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2015

آرامگاه اسماعیل فقیرالله در تیلو، روستایی در نزدیكی سییرت قرار گرفته است. این آرامگاه به دلیل بازتاب نور در هنگام برابران (نجوم) شهرت دارد. با استفاده از یک استرلاب و یک چوب دستی با مقیاس های نجومی، ابراهیم حقیقی، از شاگردان اسماعیل فقیرالله، موفق شد یک سازوکار را با درست قرار دادن سنگ ها بر روی دیوار آرامگاه ایجاد کند. او موفق شد نور خورشید را در هنگام هر دو برابران (نجوم) به درون تهی‌گور وارد سازد در حالی که باقی شهر کم و بیش در تاریکی فرو رفته بود. آرامگاه از دو اتاق و یک راهرو مسقف با یک گنبد بزرگ و دو گنبد کوچک و یک برج تشکیل شده است. آرامگاه دارای یک پلان مربع شکل است که با یک گنبد پوشانده شده است. گذار به سمت گنبد با تاق های زاویه دار انجام می گیرد. در تمام نمای بیرونی سازه، پنجره های دو سطحی وجود دارد.

پل مال آبادی، دیاربکر

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2016

پل مال آبادی در جاده سیلوان-دیاربکر قرار دارد و در قرن دوازدهم میلادی در دوران آل ارتق ساخته شده است. این پل قوسی بر روی رودخانه باتمان، شاخه ای اصلی از رود دجله، گسترده است، که طولانی ترین پل قوسی سنگی در جهان است. تاق نوک تيز آن 40/86 متر بلندا دارد.

توشپا/دژ وان، تپه و شهر قديمی وان، وان

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2016

توشپا پایتخت قرن نهم پیش از میلاد اورارتو‌ها است که بعدها به شهر مدرن وان تبدیل شد. نام "وان" برگرفته از "بیا اینیلی"، نام بومی اورارتو است. ویرانه های باستانی درست در غرب وان و شرق دریاچه وان جای دارند. اورارتو‌ها مردمانی بودند که در همان دوره‌ی فریگی ها زندگی می کردند و شاید مهم ترین تمدن ترکیه شرقی را در این دوره رقم زدند. گمانه زنی هایی وجود داشته است که زبان اورارتویی احتمالا شکل آغازین زبان ارمنی بوده است؛ با این حال، از دیدگاه زبان شناسی، هیچ ارتباطی میان این دو برقرار نیست. دژ بر ساحل جنوبی دریاچه وان جای دارد. در شمال آن، در همان جهت، تپه قلعه وان و در جنوب آن شهر قدیمی وان قرار دارد. کاوش ها در این تپه، فرهنگ سکونت 5000 ساله را هویدا کرده است، حال آن که حفاری‌ها در شهر قدیمی، 800 سال زندگی شهری را نشان می دهد. این مکان از هزاره سوم پیش از میلاد تا آغاز قرن دوازدهم محل سکونت بوده است و گنجینه عظیمی از تاریخ بشری را در دل خود نگاه داشته است.

مکان باستان شناسي کارا تپه-اصلانتاش، عثمانیه

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2020

محوطه باستانی کارا تپه-اصلانتاش در پارک ملی کارا تپه-اصلانتاش قرار دارد که تقریباً در 130 کیلومتری شمال شرقی آدانا است. این مکان در بالای کارا تپه، در کرانه غربی دریاچه اصلانتاش قرار دارد. این ارگ بر پسکرانه مراکز شهری در دشت کیلیکیا مسلط است؛ کیلیکیا پدیاس در دوران باستان به دلیل فراوانی در آن معروف است. دیرینگی این قلعه به اواخر قرن هشتم یا آغاز قرن هفتم پیش از میلاد بر می گردد. کارا تپه- اصلانتاش یکی از تازه ترین مکان های باستان‌شناسی است که در آن کتیبه هایی به زبان لووی یافت شده است. در قرن دوازدهم، امپراتوری هیتی فروپاشیده بود و شماری از پادشاهی های کوچک تر از خود به جای نهاد که در منطقه جنوب شرقی آسیای صغیر، و بیشتر پیرامون غازی آنتپ، مالاتیا و عثمانیه پراکنده شدند. به لطف فعالیت باستان شناسان ترک، تقریباً تمام آثار باستانی، تندیس های سنگی، نقش برجسته ها و کتیبه ها محفوظ و به شکل اصلی خود باقی مانده اند.

شهر تاريخي هارپوت، الازیغ

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2018

سازه های آبی زیرزمینی غازی آنتپ، لیوا ها و کاستل ها

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2018

دژ و مهرابه زرزوان، دیاربکر

فهرست آزمایشی میراث جهانی یونسکو 2020

هنر غذایی، غازی آنتپ

شبکه شهر‌های خلاق یونسکو

غازی آنتپ به عنوان یکی از مهمترین شهر‌های غذا، آوازه جهانی دارد. این شهر از سال 2015، به عنوان اولین شهر غذا در ترکیه، در شبکه شهرهای خلاق یونسکو، گنجانده شده است. غازی آنتپ واقع در جنوب شرقی منطقه آناتولی ترکیه به خاطر پیشینه طولانی غذایی شهرت دارد که از عصر آهن کانون هویت فرهنگی آن بوده است. امروزه، هنر غذایی همچنان عامل اصلی اقتصاد محلی باقی مانده است. در شهری با 1890000 سکنه، 60 درصد از جمعیت فعال در این بخش مشغول به کار هستند و 49 درصد از کسب‌ و ‌کارها عمدتا مختص غذا هستند، شامل ادویه جات، غلات و میوه های خشک، باقلوای معروف و پسته و سنت کباب. در غازی آنتپ، هنر غذایی مترادف با جشن ها، گفتمان میان فرهنگی و همبستگي اجتماعی است. جشنواره فرهنگ و هنر پسته غازی آنتپ، و جشنواره بین المللی GastroAntep با دامنه گسترده ای از رویدادهای مهیج که ترکیبی از هنر غذایی، موسیقی، ادبیات و هنرهای مردمی است، شهر را به وجد آورده است . دیگر جشنواره های محلی جشنواره شیرا را شامل می شود که یک رویداد 3 روزه بی مانند است و تمامی شهر را گرد هم می آورد تا تنوع خوراک های محلی که میراث غازی آنتپ در جاده ابریشم باستانی است را به اشتراک بگذارد. این شهر برای بهبود همکاری با شهر‌های خواهری، از امتیاز این مکان جغرافیایی-فرهنگی بهره‌ می برد، به ویژه در مجمع شهرداران جاده ابریشم که توسعه پایدار شهرها را از طریق مبارزه با فقر و مسائل زیست محیطی مد نظر دارد.